In het Nederlands vertaald door Willy van Ooij
and coordinated by Director DFI
Index Page
Page # 1
In november 2007 ontving Muhammad Akram een uitnodiging van de organisatoren van de "Internationale Conferentie voor Toegankelijk Toerisme" om zijn ervaringen te delen als dove met betrekking op het toerisme. Deze conferentie werd georganiseerd in samenwerking met het Ministerie van Toerisme en Sport.
Het Ministerie van Sociale Ontwikkeling en Menselijke Veiligheid, De Administratie van Bangkok en omliggende gebieden, de Economische en Sociale Commissie voor Azië en het gebied van de Stille Oceaan van de Verenigde Naties (UNESCAP), en de Gehandicapten Vereniding van Azië en de Stille Oceaan in het Conventie Centrum van de Verenigde Naties (UNCC) in Bangkok, Thailand.
Tijdens de conferentie hield hij een lezing: "Toegankelijk toerisme van uit het oogpunt van Doven en Mensen die niet goed kunnen horen".
De behoeften van doven zijn in het algemeen onder het tapijt geschoven in de gehandicapten wereld. En, ongelukkigerwijs, mensen met hoorproblemen zijn bijna onzichtbaar in deze wereld. Het is te hopen dat dit boekje inzicht zal brengen in de behoeften van de doven en hardhorenden, niet alleen bij het gewone publiek en de industrieën die met het tourisme te maken hebben, maar ook in de wereld van gehandicapten zelf.
Deze informatie is niet beschermd door een copyright. U mag copiëren en de informatie delen als u de auteur vermeldt en de organisatie (DANISHKADAH).
Page # 2
Muhammad Akram is afkomstig uit Pakistan en hij is doof. Hij is sinds 1992 bekend met Informatie Technology (IT). Vanaf 2000 steunt hij Personen met Handicaps. Omdat hijzelf doof is kan hij de problemen en barrières waar de dovengemeenschap mee te kampen heeft zeer goed begrijpen.
Hij heeft gewerkt met doven en andere gehandicapten gedurende de laatste 7 jaar. Hij reist vaak en heeft 9 landen bezocht in Azië, het Middenoosten en Europa. Hij heeft verscheidene nationale en internationale seminars en conferenties bijgewoond. Op basis van vrijwilligheid steunt hij vele lokale en internationale organisaties voor personen met handicaps.
In 2004 ging hij als vrijwilliger naar Indonesie. In 2005 was hij geselecteerd door het Azië-Pacific Ontwikkelings Centrum voor Handicaps om een cursus te geven over "Toegankelijke Web en Web Basis Networking". In 2006 was hij wederom geselecteerd voor een opfrisserscursus en hij had ook de gelegenheid een presentatie te geven tijdens een United Nations ESCAP seminar. In 2007 werd hij geselecteerd voor een sessie over leiderschap dat werd georganiseerd door de Internationale Federatie van Gehoorgestoorde Jongeren in samenwerking met de Raad van Europa.
In 2006 richtte hij zijn eigen organisatie op, "Danishkadah" geheten en werkt er aan om een "Kennis Park" te bewerkstelligen, waar de macht van Informatie Technologie gebruikt zal worden om mensen met handicaps en doofheid te helpen.
Organisaties met wie hij samenwerkt:
Stichter en voorzitter -Danishkadah - (Pakistan)
Mede-oprichter - Sindh Gehandicapten Forum - (Pakistan)
Assistent Directeur - Deaf Friends International - (USA)
Adviseur en Coordinator Speciale Projekten - Pakistaanse Associatie voor Doven (PAD)
Vrijwilliger - Matahariku - (Indonesie)
Vrijwilliger - Assistentie bij Tour voor Doven in de Philippijnen - (Philippijnen)
Vrijwilliger - voor een Resource Centrum - (Philippijnen)
Hij vertegenwoordigde DPI-Pakistan als informatiesecretaris gedurende 1 jaar
Page # 3
Toeristen moeten vaak een ambassade bezoeken voor het verkrijgen van een visum of informatie. Voor internationaal tourisme is de toegankelijkheid belangrijk.
In mijn land heb ik communicatieproblemen gehad bij ten minste 2 ambassades omdat ze "donkere" ramen hebben bij de receptie. Omdat we de persoon achter het loket niet kunnen zien, kunnen we niet liplezen en de lichaamshouding zien. Dit is een groot probleem voor doven en hardhorenden.
We begrijpen de veiligheidsmaatregelen en het personeel bij de ambassade is in het algemeen vriendelijk en hulpvaardig. Het probleem echter is het lagere personeel. Daarom wordt uitleg van de problemen op dat niveau op prijsgesteld.
Het tweede probleem is dat vele ambassades vaak alleen in de hoofstad zijn, dus als dove mensen naar de hoofstad gaan voor een visum moeten ze een tolk meenemen. Dat is voor doven een extra
handicap want ze moeten niet alleen vlieg- of treintickets kopen voor die tolken, maar ook draaien ze voor de verblijfkosten op.
Regeringen behoren gratis tolkdiensten aan te bieden voor doven of de ambassades moeten zelf tolken leveren. Maar ook moeten nationale associaties voor doven/hardhorenden proberen zulke diensten van tolken zelf op poten te zetten
Page # 4
Veiligheid is nummer een en alle luchtvaartmaatschappijen geven veiligheidsinstructies aan boord. Velen van ons besteden er niet zoveel aandacht aan, maar ze zijn van veel belang in het geval van nood.
Hoewel zichtbare en gedrukte veiligheidsinstructies tijdens de vlucht beschikbaar zijn heb ik mijn twijfels of dove mensen die instructies kunnen volgen omdat onze taal de gebarentaal is en niet het gesproken woord. Daarom is het belangrijk om die instructies in gebarentaal te geven.
Veiligheidsinstructies per video aan boord moeten in gebarentaal gegeven worden. En het doet mij genoegen om u mede te delen dat sommige luchtvaartmaatschappijen (zoals Turkish Airlines) de veiligheidsinstructies per video laten zien. Maar het gros van de vliegtuigmaatschappijen doet dat niet.
Ik zelf geloof dat IATA zulke instructies kan ontwikkelen in Internationale Gebarentaal in overleg met met de Wereld Federatie voor Doven (WFD). Ook moeten IATA en regeringen regelingen/wetten maken over dit onderwerp voor de veiligheid van de dove gemeenschap.
Terwijl ik deze presentatie voorbereidde sprak in met gehoorgestoorde vrienden, Karina (president van IFHOHYP) en Christi Menheere uit Nederland. Gehoorgestoorden vertrouwen op wat er voor hen nog over is aan gehoor en gebruiken hoorapparaten of cochlear implantaten. Ze hebben daar goede stemmen voor nodig zonder achtergrondgeruis om alles goed te kunnen horen. Christi zegt, In het vliegtuig is er voor de langere reizen een kleine tv aan het begin van je stoel met een aansluiting voor koptelefoons. Maar dat werkt niet met een persoonlijk luistersysteem. Luchtvaartmaatschappijen kunnen het voor de hardhorende passagiers makkelijker maken met ondertiteling en een persoonlijk luistersysteem.
Ondertiteling voor films is essentieel. Dit is de verantwoordelijkheid van de filmproducenten. Luchtvaartmaatsachappijen kunnen daarop aandringen.
Ik sprak met Dr Neil Bauman van het "Centrum voor hulp bij gehoorverlies", over persoonlijke luistersystemen tijdens de vlucht. Hij zei: "De makkelijkste oplossing voor dit probleem is een persoonlijk luistersysteem dat om de nek gedragen wordt. Sluit dat aan in in het contact voor de koptelefoon, zet de versterkers van je hoorapparaat aan en luisteren maar". Volgens hem zijn er niet veel hardhorenden die op de hoogte zijn van deze hulpmiddelen. Laat sommige dingen niet aan anderen over. Soms moeten mensen de dingen zelf doen ---- en een persoonlijk luistersysteem om je nek of Muziek Links is helemaal niet duur.
Maar we moeten niet altijd klagen. We moeten kijken wat er op de markt is. De Organisatie voor Invaliden en anderen moeten deze groep mensen over hulpmiddelen en beschikbare oplossingen op de hoogte houden
Page # 5
Vanaf de tijd dat ik actief was als iemand die het opnam voor personen met handicaps, reisde ik vaak per trein. Dat veroorzaakte frustraties, omdat er geen visueel aankondigingsbord is bij de stations. De laatste keer dat ik een bijeenkomst van doven bezocht, was de trein terug te laat. Ik kon niet ontspannen wachten in de restauratie, omdat ik bang was dat ik de trein zou missen aangezien ik de aankondigingen niet kan horen en ik had geen informatie wanneer de trein zou aankomen. Dus ik heb 3 uur op het perron gewacht in plaats van lekker binnen te zitten.
Ik was in het buitenland en om geld uit te sparen besloot ik met de bus te gaan. Ik wist waar ik was, waar ik naar toe moest en het aantal bussen dat ik moest nemen.
Het eerste probleem in de bus was dat ik niet wist hoeveel ik de bestuurder moest betalen. Ik liet hem op een landkaart zien waar ik naar toe moest en zei dat ik doof was. Ik vroeg hoeveel ik moest betalen, maar de buschauffeur was erg ongeduldig en deed geen moeite om mij te helpen. Ik voelde me sullig vanwege mijn doofheid. Een medepassagier begreep de situatie en nam een paar munten uit de palm van mijn hand en deed die in de kaartjesautomaat.
Ik ging zitten en een het volgende probleem wachtte op me. Het was mijn eerste keer in die stad en ik wist niet waar ik er uit moest. Iedere keer als de bus stopte dacht ik :"Waar ben ik? Is dit de halte waar ik uit moet stappen?" Ik voelde me niet erg op mijn gemak.
Na die onprettige ervaring vermeed ik alleen reizen in bussen en treinen in het buitenland. Maar afgelopen jaar was ik in Hong Kong en ik maakte vaak gebruik van de stadstrein zonder een enkel probleem. Alles is erg duidelijk aangegeven: waar we ons bevonden, waar we naartoe gingen een wat de volgende halte was. Dit visuele systeem helpt heel veel en ik zou willen aanbevelen om elke bus of trein met zo'n systeem uit te rusten.
Page # 6
Hotels en andere verblijven om te overnachten zijn een grote zorg in toerisme. "Zijn we veilig in deze hotelkamer?" Omdat ik doof ben komt die vraag vaak bij me op, in het bijzonder na de tsunami en aardbevingen. Eerlijk gezegd, in geval van nood zijn dove mensen niet veilig in hotelkamers. Doven kunnen niet gewaarschuwd worden. Er bestaat geen alarmering voor doven. En er is eigelijk niemand die zich daar zorgen over maakt.
Een ander probleem is dat er geen zichtbare bellen zijn in hotelkamers. Dit zijn hindernissen voor doven. In 2004 was ik in Maleisië. Iemand kwam me ophalen voor een stadstoer en toen hij er was klopte hij aan. Maar ik ben doof en ik kon de bel of de klop op de deur niet horen. Hij moest naar de security om me uit de kamer te krijgen (glimlach).
De oplossing is erg simpel, makkelijk en goedkoop. Er zijn zichtbare bellen en vibrators in de handel. Zelfs draadloze systemen kunnen makkelijk ontworpen worden en in de kamers van dove gasten geplaatst worden. De hotelindustrie en de regeringen moeten dit eens goed overwegen (de wet,enz.).
Er is altijd wel een telefoonservice in het verblijf en dan kan je de receptie bellen en andere kamers. Maar voor dove mensen gaat dat niet op. Die moeten naar de receptie gaan, of naar de kamer van iemand met wie wat is afgesproken.
Tegenwoordig zijn er telefoons met text messaging op de markt. Een draadloze telefoon met text messaging in mijn land kost ongeveer $32, en text messaging is GRATIS. Hotels kunnen overwegen om een paar van zulke telefoons bij de hand te hebben voor dove gasten.
Page # 7
Dit laatste heeft niets te maken met gehandicapt zijn, maar het is een belangrijk punt met toerisme.
Er zijn nogal wat eetgewoonten, zoals "Halal" voor moslims, "Kosher" voor joden en mensen die vegetariër zijn.
Ik ben een moslim en alles wat ik eet is Halal. Als ik in het buitenland reis is dit een groot probleem voor mij. Bijvoorbeeld: een bepaald soort voedsel kan best wel "halal" zijn, maar als ik niet weet wat er in zit dan eet ik het niet. En andere mensen hebben die problemen ook.
De meeste soorten voedsel zijn "Halal". Maar toch moeten we weten wat er in zit voordat we het kunnen eten. Als er "Halal" op stond dan wisten we het zeker! Al stond dat er maar op, dan zouden de verkoopcijfers ook omhoog gaan
Page # 8
Toen ik naar Indonesië ging wist ik niet dat er een speciale balie was voor gehandicapten en dus kon ik daar geen gebruik van maken. In andere landen kan dit ook het geval zijn, maar dat weten de toeristen niet. Daarom wil ik voorstellen om een "Toegankelijk Toerisme Portaal" in het leven te roepen roepen. Er zijn al wat websites, maar we kunnen focusseren op Azië/Stille Oceaan landen. Is er iemand die hier aan zou willen werken dan geeft Danishkadh hulp op wat voor manier dan ook.
